Shoebox / Schoenendoos

Reading Suki's blog brought me to Hopper's post: Why you can't trust people to tell their own stories.... Both posts made me think and I realized this was pretty complicated. A while ago my brother and I have sorted out old photos with my father. We divided everything in shoeboxes. To do so we had to look at all of them. And there you see your whole life pass in a few hours.But what's the story? What is true? I agree with Hopper that You will only show the part you want to. After taking pictures I delete the terrible ones and the ones I look bad on......... making the memory more beautiful than it is? Probably. The picture above hangs in my kitchen for years, it tells different stories. For others....A mother with a sweet girl......................... To me.........My mother who tried to make a lady out of me from the start. The start of a life full of mutual disappointment. I look at this picture nearly every week. The disappointment is gone, the guilt is still there. What a struggle. Now I know she meant well and she did the best she could and so did I. Toen ik Suki's blog las bracht dat me naar Hopper's post: Why you can't trust people to tell their own stories.... Beide stukjes hebben me aan t denken gezet en me laten inzien dat het nogal ingewikkeld in elkaar zit. Een poosje terug hebben mijn broer en ik foto's uitgezocht met mijn vader. Alles verdeeld in schoenendozen, je leven gaat dan door je handen in een paar uur. Maar wat is de waarheid ? Dit is maar een fractie, wat de ene foto de één zegt is voor de ander weer anders. Ieder heeft zijn eigen waarheid. Ik ben het met Hopper eens dat je soms iets laat zien van jezelf, iets dat je graag zelf wilt zien of laten zien. Vroeger verscheurde je slechte foto's nu delete je ze op de computer. Zodat de herinnering die overblijft iets rooskleuriger is. Deze foto hangt al jaren in mijn keuken. Hij verteld verschillende verhalen. Voor anderen...... een moeder met een lief meisje. Voor mij ..........mijn moeder die een dame van me wilde maken, het begin van een leven vol wederzijdse teleurstellingen. De foto hangt op het bord in de keuken, ik kijk er minstens wel één keer per week naar. Wat zegt de foto me nu? De teleurstelling is weg, het schuldgevoel niet. Wat een gedoe. Ik weet dat mijn moeder het goed bedoelde en haar best deed en ik ook.